Narratologia transmedialna to subdyscyplina narratologii kognitywistycznej, w której narracja nie jest traktowana wyłącznie jako językowa reprezentacja wydarzeń, lecz jako koncept kognitywny aktywowany przez różnego rodzaju teksty wyrażone w dowolnym medium (wizualnym, językowym, przestrzennym, itp.). Tak rozumiana narracja jest jednocześnie reprezentacją umysłową i obiektem semiotycznym, co zmusza do badania zarówno psychologicznych uwarunkowań tworzenia opowieści, jak i specyficznych właściwości mediów, w których opowieści zostają wyrażone.
Rozważanie narracji poza medium językowym (jako kategorii właściwej nie tylko jemu) jest podstawowym założeniem narratologii transmedialnej, obok idei stopniowalnej zależności narracji od medium: w swych badaniach Herman odrzuca zarówno tezę o niezależności, jak i radykalnej zależności narracji od medium, w którym się przejawia (Herman, 2004). Pytanie, jakie warto zatem rozważyć, brzmi: jak medium modeluje narrację?
O ile metody narratologii postklasycznej coraz częściej pojawiają się w polskim medioznawstwie i literaturoznawstwie jako poręczne narzędzie analizy tekstu, o tyle nie znalazły jeszcze wielu zwolenników wśród komparatystów zajmujących się badaniami intermedialnymi. Tymczasem postklasyczne i kognitywistyczne nurty narratologii dają możliwość rozwoju refleksji komparatystycznej/intermedialnej, gdyż przekierowują uwagę interpretatora z reprezentacji, teorii schematów fabularnych i kategorii tekstowych, za pomocą których bada się wszystkie systemy semiotyczne, na narracyjny potencjał każdego medium oraz specyficzne cechy poszczególnych mediów i ich możliwości współtworzenia konstruktu kognitywnego, jakim jest narracja.
Narratologia transmedialna na gruncie światowym rozwijana jest m.in. przez Marie-Laure Ryan i Davida Hermana. Projekt badawczy nie jest jednak przeniesieniem teorii narratologii transmedialnej na grunt polski, lecz jej istotnym wzbogaceniem poprzez, po pierwsze, skupienie się na problemie relacji narracji i medium (zarówno od strony teoretycznej, jak i praktycznej, tzn. praktycznej analizy tekstów kultury oraz – w ostatnim etapie projektu – badań empirycznych), po drugie, użycie kategorii kognitywistycznych do badania zarówno „nowych”, jak i „starych” mediów oraz relacji istniejących między nimi, a zatem ich konwergencyjności (termin H. Jenkinsa). Tak jak Herman czy Ryan, tak i polscy badacze posługują się kategoriami kognitywistycznymi głównie w badaniach dotyczących nowych mediów (sztuki multimedialnej, gier komputerowych, literatury elektronicznej etc.), tymczasem narratologia kognitywistyczna i transmedialna mogłyby posłużyć do rozwinięcia badań nad mediami „tradycyjnymi” – dostępna wiedza na temat sposobów percepcji języka, muzyki i obrazu może wiele wnieść np. do badań nad związkami literatury z malarstwem czy muzyką. Mimo że pojęcie środowiska narracyjnego najszybciej zakorzeniło się w badaniach nad grami komputerowymi, wiele wnieść może także do badań nad narracyjnością ogrodów czy muzeów, narracją teatralną, narracyjnym charakterem instalacji artystycznych etc.
W skład zespołu wchodzą literaturoznawcy, medioznawcy, historycy sztuki, filmoznawcy i semiotycy. Każdy członek zespołu bada inny obszar artystyczny, lecz w jego obrębie zajmuje się narracją. Katarzyna Kaczmarczyk (UW) bada narracyjność ogrodów i architektury, Joanna Barska (UW) – relacje muzyki i literatury oraz film, Piotr Kubiński (UW) – gry wideo, Ewa Szczęsna (UW) – media digitalne, Michał Jutkiewicz (UJ) – komiks, Ewelina Twardoch (UJ) – najnowszą sztukę, przede wszystkim software art i bio-art, Michael Ranta – malarstwo, Michael Heitkemper-Yates – literaturę postmodernistyczną i kolaż.
Skład grupy badawczej został dobrany tak, żeby wszyscy członkowie zajmowali się tą samą kategorią, lecz każdy innym obszarem artystycznym. Dzięki temu podczas prac mamy szansę napotkać i przezwyciężyć opór komunikacyjny wynikający z badania innych rodzajów sztuk – opór tak dobrze znany wszystkim, którzy podejmują badania interdyscyplinarne.